O Igrzyskach słów kilka...

Zwycięstwo Kwiatkowskiego zmotywowało mnie do napisania tego posta. I nawet nie będę tu specjalnie o nim pisał. Ani o Szmydzie, który na początek sezonu zajął 100 miejsce. Ani nawet o kolarstwie.

Zwycięstwo to, choć piękne, po długiej, samotnej akcji, jak widać nie jest aż tak ważną wiadomością, by trafić na strony główne największych ogólnopolskich portali. Takich na "o", na "w" i na "i". Chyba nie jest to ważniejsze od płaczu Krystyny Pałki, czy tym bardziej Balotelliego. Ale w czasie Igrzysk jestem to w stanie zrozumieć. natomiast nie jestem w stanie zrozumieć jednego, wracającego co 2 lata, tematu.

Któż nie czytał takich komentarzy jak: "Mogliśmy tam wysłać 5 zawodników, inni i tak nie powalczą o medale" lub "Czemu mam płacić za wycieczkę tych zawodników?". To drugie oczywiście najczęściej pada po biatlonie męskim.

Na początek trochę o kosztach tego wyjazdu. Dla każdego z zawodników jest to ok. 10 tysięcy złotych. Przeliczając to na wszystkich Polaków płacących podatki... Cóż, racja. Ten komentujący za wyjazd całej kadry zapłacił pewnie około 0,01 grosza. To naprawdę straszne.

Ale przede wszystkim-ci zawodnicy, którzy pojechali na to zasłużyli. Byli wśród tych najlepszych 10, 20, 50, 100 zawodników na świecie, wywalczyli kwalifikację, dlaczego mają nie jechać?

Właściwie, to na to pytanie 99% ludzi i tak nie odpowie, ale będę kontynuował.

Gdyby na IO jeździli tylko zawodnicy, którzy mogą powalczyć o medale, to w większości konkurencji startowałoby kilkunastu zawodników ((kolarstwo jest wyjątkiem, tu pewnie około 100). Czy naprawdę o to chodzi? Oczywiście, ze walka o medale jest bardzo ważna. Ale mnie do igrzysk przyciąga jeszcze coś innego. Ci zawodnicy z samego końca stawki. Reprezentant Togo w biegach narciarskich, słynny Bruno Banani w saneczkarstwie. To jest to, czego nie ma na innych zawodach.

Oczywiście trzeba też wspomnieć o tym, ze wielu sportowców pytanych o marzenia podaje start/medal/zwycięstwo w IO. Dlaczego jeśli ci sportowcy wywalczyli kwalifikację, mamy pozbawiać ich szansy na realizację marzeń? Bo szkoda nam setnych grosza.

Te wszystkie komentarze, w większości są po prostu głupie, pisane przez ludzi interesujących się sportem może 3 tygodnie rocznie. Natomiast decyzja szwedzkiego związku o niewysyłaniu kilku zawodniczek (nie pamiętam w jakiej dyscyplinie), jest według mnie skandaliczna.

Rozpoczęcie sezonu 2014

Chociaż większości amatorów (polskich) trudno to sobie wyobrazić, to niektórzy zawodowcy właśnie teraz zaczynają sezon.Pomijając Mistrzostwa Australii i Nowej Zelandii, które przecież musiały się odbyć zimą, zostały już rozegrane 2 wieloetapowe wyścigi: La Tropicale Amissa Bongo (Gabon, kategoria 2.1) i Vuelta al Tachira en Bicicleta (Wenezuela, kategoria 2.2). Domyślam się, że nie każdy śledzi wyścigi już od połowy stycznia, więc czas przybliżyć trochę najważniejsze wydarzenia tych wyścigów.

Pierwszy afrykański zwycięzca

Może się wydawać, że żadnej dobrej drużynie z Europy nie będzie się chciało lecieć do Gabonu na jeden wyścig. Nie jest to prawidłowe myślenie, bowiem lista dotychczasowych zwycięzców tego, rozgrywanego od 2006 roku wyścigu jest dosyć imponująca jak na kraj, w którym jest rozgrywany. Veikkanen, Guesdon, Jegou, Ladagnous, Charteau (3 razy) i Gene. Wszyscy z mniejszymi lub większymi osiągnięciami w większych wyścigach. Wszyscy z Europy. Dopiero w 9. edycji kibice doczekali się zwycięstwa kolarza z Afryki. Natnael Berhane, bo o nim mowa, co prawda nie wygrywał etapów, ale zawsze był tam gdzie trzeba. Do tego na dwóch ostatnich etapach zdobywał sekundy bonifikat na lotnych finiszach, co pozwoliło mu odnieść pierwsze zwycięstwo w tym sezonie.

 

Foto: MaxPPP

Jest drużyna, jest moc

Przez 5 etapów liderem La Tropciale Amissa Bongo był Luis Leon Sanchez. Bardzo długo nie było wiadomo, gdzie będzie jeździć, oficjalna informacja została podana dopiero w Boże Narodzenie. Nowy nabytek Caja Rural jednym wygranym etapem i 2 miejscem w KG już teraz udowadnia, że mimo niekończącej się afery dopingowej Rabobanku (wszystkie afery dopingowe można uznać za "niekończące się"), warto było dać mu kolejną szansę.

Jednak prawdziwy powrót zanotował Linus Gerdemann. Ten niemiecki zawodnik jeździł już prawie wszędzie:CSC, T-Mobile, Columbia (późniejsze HTC), Milram, Leopard, Radioshack-ale w 2013 roku został bez drużyny. Z tego co mówił, cały sezon ciężko trenował. Chyba trzeba w to uwierzyć, bowiem w pierwszym wyścigu w barwach MTN Qhubeka (do kolekcji brakowało afrykańskiego zespołu) zajął wysokie, 5 miejsce. Coś mi mówi, że będzie trzeba na niego uważać w tym sezonie.

Ludzie znikąd

Mogłoby się wydawać, ze w Gabonie będzie takich mnóstwo. I w tym stwierdzeniu jest sporo racji, bo co przeciętnemu kibicowi mówią nazwiska Mba czy Seibeb. la Tropicale Amissa Bongo można jednak nazwać "afrykańskim Tour de France", wszystkie reprezentacje narodowe wystawiają tam najmocniejszych zawodników i na niektórych trzeba zwrócić uwagę. Pomijając Marokańczyków, którzy pewnie i tak nigdy nie wyjadą do Europy (ciekawe czemu?), zdecydowanie godni uwagi są kolarze z Erytrei. Wielu z nich, jak Teklehaimanot, Kudus czy przede wszystkim Berhane, zwycięzca wyścigu, to zawodnicy znani kibicom kolarstwa na całym świecie. Jednak jest wielu innych zawodników godnych uwagi z tamtego kraju. Nie będę wypisywał nazwisk, bo wątpię, żeby ktoś zapamiętał np. Okubamariama, ale pamiętajcie-jeśli na dużym wyścigu pojawia się kolarz z Erytrei, to nie będzie tylko chłopcem do bicia, przyjeżdżającym w grupetto na każdym etapie.

Moją uwagę przykuł jeszcze jeden dosyć egzotyczny zawodnik, tym razem z Namibii (kolarstwo w tym kraju także się prężnie rozwija), choć na Namibijczyka nie wygląda. Dan Craven, wicemistrz Afryki, 11 w tegorocznym La Tropicale Amissa Bongo, do tego kilka innych dobrych wyników w dużych europejskich wyścigach (m. in. Tour of Britain). Ale pomijając wyniki, on po prostu wygląda... inaczej.

Foto: Daniel Simms

Wakacje Włochów

Takie można odnieść wrażenie patrząc na wyniki Vuelta al Tachira. Prokontynentalne Neri Sottoli przyjeżdża do Wenezueli, teoretycznie powinni wygrać wszystko. Może prawie wszystko. Wygrali 2 etapy (z dziesięciu). Może to i lepiej, ta walka między Wenezuelczykami też ma swój urok. Pewnie nie wielu ludzi interesuje ta rywalizacja zawodników o których nigdy nie słyszeli i pewnie nigdy nie usłyszą, ale i tutaj znalazła się jedna perełka. Jose Rujano, który problemów w swojej karierze miał dużo więcej niż sukcesów, na sezon 2014 nie znalazł sobie drużyny i pojechał do swojego kraju na jeden z dwóch największych wyścigów tam rozgrywanych. Nie błyszczy formą, od kogoś, kto w pamiętnym Giro w 2011 roku jako jedyny utrzymywał koło Contadora, można oczekiwać czegoś więcej niż walka o pierwszą dziesiątkę KG.

 Foto: Graham Watson

Aż tyle i zarazem tylko tyle się wydarzyło w poprzednim tygodniu. Aż, bo od października nie działo się absolutnie nic. Tylko, bo w najbliższych dniach rozgrywane będą dużo większe wyścigi-Tour de San Luis i Tour Down Under. Dlatego uspokajam wszystkich, którzy znali może ze trzy nazwiska z całego tekstu-od jutra wracamy do Cavendishów i Nibalich.